TIJDELOOZE TIJD (pending)
drie gedichten van Ida Gerhardt getoonzet in een landschap
three poems by Ida Gerhardt set in a soundscape
DE VOGEL
Kwam een vogel gevlogen
in de pracht van zijn vlucht, -
waar zijn wieken bewogen
lag er kleur in de lucht.
Kwam een vogel gevlogen
en mijn hart boog zich neer:
- wat mij zóó heeft bewogen,
laat het stem krijgen, Heer.
Kwam een vogel gevlogen
over water en wei;
in het licht van mijn oogen
streek hij neder bij mij.
THE BIRD
When this bird arrived flying
in its glorious flight, –
where its wings moved when plying
there were skies tinged with light.
When this bird arrived flying
and my heart bowed down low:
that which moved me to crying –
grant it voice, Lord, below.
When this bird arrived flying
over water and lea;
it from light in my eyeing
swooped right down beside me.
WADDENEILAND
Wat ik gezien heb op dien éénen dag
aan kleurend water en vervloeiend zand,
aan plante' en schelpen, liggend op de hand,
is méér dan nog mijn hart bevatten mag.
De eigen voetstap trad een ketting af
tusschen de vogelprenten op het strand
de duizenden - het was de verste rand
van menschenleven waar ik mij begaf
- tot in de stilte, vloeiend als een ring -
Water en lucht en tijdelooze tijd,
ik dronk het diep - tot aan die pareling
van klaarte openbarend ieder ding:
sterk straalt het in zijn kleur, zijn eigenheid.
En dit aanschouwen wordt zoo hemelwijd:
dan meet wie ééne schelp te rapen ging
en wegzinkt in die tint, die teekening,
het veld der velen dat hij overschrijdt.
WADDEN SEA ISLAND
What I have seen before this one day’s end
of colouring water and of blending sand
of plants and seashells, lying close at hand,
is more that my heart yet can comprehend.
My trail of footsteps formed a straggling chain
among the bird’s fresh imprints on the beach
their thousands – and it was the farthest reach
of human life I ventured to attain
- till I reached stillness, fluid as a ring –
Water and sky and time in timelessness,
and I drank deep – until the sparkling sting
of clarity illumined every thing:
its in-born tinge suffused, its specialness.
And this beholding grows to where skies end:
then marks the start for who would pick one shell
and sinks into that tint, that patterned spell,
the field of all the others it transcends.
DE GESTORVENE
Zeven maal om de aarde te gaan,
als het zou moeten op handen en voeten;
zeven maal om die éne te groeten
die daar lachend te wachten zou staan.
Zeven maal om de aarde te gaan.
Zeven maal over de zeeën te gaan,
schraal in de kleren, wat zou het mij deren,
kon uit de dood ik die éne doen keren.
Zeven maal over de zeeën te gaan -
zeven maal, om met zijn tweeën te staan.
THE ONE NOW DEAD
Seven times circling the earth on my own,
even on hands and feet to gain a meeting;
seven times, so the lost one I’d be greeting,
standing there waiting and laughing alone.
Seven times circling the earth on my own.
Seven times crossing the world’s mighty seas,
clothes all in tatters, but that would not matter,
could I from death’s hold the lost one recapture.
Seven times crossing the world’s mighty seas –
seven times, to be as one without cease.
CREDITS
gedichten - poetry
Ida Gerhardt
stem - voice
Marike Spreekt
vertaling - translation
John Irons
dronevlucht - drone flight
audiovisueel concept - audiovisual concept
Anne Vanschothorst